Країна, де можна вільно говорити по-білоруськи
Ёсьць адна дзяржава ў сьвеце, дзе можна без праблем заўсёды гаварыць па-беларуску.
Гэта не Беларусь, як вы здагадаліся. Гэта Ўкраіна.
За месяц тут я, бадай, не сказаў ані слова па-расейску. Не, я не валодаю ўкраінскай. Я проста гавару паўсюль па-беларуску. Часам устаўляючы ў пачатку пару словаў па-украінску, кшталту Выбачце альбо Будзь ласка.
Цікава, што звычайна гэта не выклікае ні пытаньняў, ні зьдзіўленьня. Можа, рэч і ў тым, што звычайна гэта даволі кароткія, абмежаваныя размовы – у краме, у кафэ, у розных сервісах. Мне падаецца, украінцы думаюць, што я гавару на ўкраінскай з памылкамі, ці можа я з нейкага рэгіёну, дзе гавораць менавіта так. Хаця калі я ў адной установе з пашпартам хвілін 30 гаварыў па-беларуску – гэта таксама не выклікала ні ў каго пытаньняў.
Было пару разоў, калі пачуўшы маю мову, са мной пераходзілі на расейскую, разумеючы, што я не ўкраінец, а нехта іншы. Адзін раз я нават сказаў – “я разумею ўкраінскую”, і чалавек вярнуўся да яе.
Тры разы ўва мне адразу, з першых фразаў, пазнавалі беларуса, -- і ўсе разы гэта былі сталыя людзі. Адзін сказаў, што служыў у войску з беларусамі, другі сказаў, што разумее беларускую з-за Песьняроў.
Ну і вядома, у такіх міжмоўных сітуацыях часам узьнікаюць забаўныя моманты. У адным кафэ на ўваходзе афіцыянтка нешта спытала, але я проста не пачуў, і нязграбна махнуў галавой. Праз хвіліну яна прынесла мне меню і спытала – “English? Polish?», думаючы, што я не разумею. “Ukrainian” – горда адказаў я.
У іншым месцы я браў бульбу, і кажу – “Бульбу. Ну, па вашаму – картопля”. Афіцыянтка – “Бульба – гэта таксама па-нашаму. Картопля – гэта па украінску, а бульба – па заходнеўкраінску”.
Стоячы перад крамай, дзе напісана “взуття”, я проста павярнуўся да найбліжэйшага мінака і спытаў (я ж чалавек непасрэдны) – “Я ў вас 99 працэнтаў словаў разумею, але ня ведаю, што гэта за дзіўнае слова – “взуття”. Ён моўчкі паказаў мне на ногі. “Абутак?” Ён махнуў галавой і пайшоў далей.
Але самае прыкольнае – вось яно. Падыйшоў афіцыянт і спытаў, што я хачу замовіць. Я адказаў – “троху пазьней, я чакаю чалавека”. Афіцыянт пайшоў і неяк зьдзіўлена на мяне абярнуўся. Я неяк адразу ўспомніў, што “чоловік” па ўкраінску – гэта “муж”. Хуценька сабраўся і пайшоў у іншую залю)
На здымку: Чоловік, здымак якога зрабіла “дружына” – з украінскага “жонка”.
Віталій ЦИГАНКОВ
Гэта не Беларусь, як вы здагадаліся. Гэта Ўкраіна.
За месяц тут я, бадай, не сказаў ані слова па-расейску. Не, я не валодаю ўкраінскай. Я проста гавару паўсюль па-беларуску. Часам устаўляючы ў пачатку пару словаў па-украінску, кшталту Выбачце альбо Будзь ласка.
Цікава, што звычайна гэта не выклікае ні пытаньняў, ні зьдзіўленьня. Можа, рэч і ў тым, што звычайна гэта даволі кароткія, абмежаваныя размовы – у краме, у кафэ, у розных сервісах. Мне падаецца, украінцы думаюць, што я гавару на ўкраінскай з памылкамі, ці можа я з нейкага рэгіёну, дзе гавораць менавіта так. Хаця калі я ў адной установе з пашпартам хвілін 30 гаварыў па-беларуску – гэта таксама не выклікала ні ў каго пытаньняў.
Было пару разоў, калі пачуўшы маю мову, са мной пераходзілі на расейскую, разумеючы, што я не ўкраінец, а нехта іншы. Адзін раз я нават сказаў – “я разумею ўкраінскую”, і чалавек вярнуўся да яе.
Тры разы ўва мне адразу, з першых фразаў, пазнавалі беларуса, -- і ўсе разы гэта былі сталыя людзі. Адзін сказаў, што служыў у войску з беларусамі, другі сказаў, што разумее беларускую з-за Песьняроў.
Ну і вядома, у такіх міжмоўных сітуацыях часам узьнікаюць забаўныя моманты. У адным кафэ на ўваходзе афіцыянтка нешта спытала, але я проста не пачуў, і нязграбна махнуў галавой. Праз хвіліну яна прынесла мне меню і спытала – “English? Polish?», думаючы, што я не разумею. “Ukrainian” – горда адказаў я.
У іншым месцы я браў бульбу, і кажу – “Бульбу. Ну, па вашаму – картопля”. Афіцыянтка – “Бульба – гэта таксама па-нашаму. Картопля – гэта па украінску, а бульба – па заходнеўкраінску”.
Стоячы перад крамай, дзе напісана “взуття”, я проста павярнуўся да найбліжэйшага мінака і спытаў (я ж чалавек непасрэдны) – “Я ў вас 99 працэнтаў словаў разумею, але ня ведаю, што гэта за дзіўнае слова – “взуття”. Ён моўчкі паказаў мне на ногі. “Абутак?” Ён махнуў галавой і пайшоў далей.
Але самае прыкольнае – вось яно. Падыйшоў афіцыянт і спытаў, што я хачу замовіць. Я адказаў – “троху пазьней, я чакаю чалавека”. Афіцыянт пайшоў і неяк зьдзіўлена на мяне абярнуўся. Я неяк адразу ўспомніў, што “чоловік” па ўкраінску – гэта “муж”. Хуценька сабраўся і пайшоў у іншую залю)
На здымку: Чоловік, здымак якога зрабіла “дружына” – з украінскага “жонка”.
Віталій ЦИГАНКОВ
| Читайте також |
| Коментарі (0) |